ویتامین C یک ویتامین محلول در آب است که در متابولیسم پروتئین ها نیز نقش دارد و برای ساخت کلاژن (یکی از اجزای اساسی بافت همبند)، ال کارنیتین و انتقال دهنده های عصبی خاص مورد نیاز است. ویتامین C به بازسازی سایر آنتی اکسیدان ها مانند آلفا توکوفرول (ویتامین E) کمک می کند و با محدود کردن اثرات مخرب رادیکال های آزاد می تواند از بروز برخی از سرطان ها، بیماری های قلبی عروقی، دژنراسیون ماکولا وابسته به سن، آب مروارید، سرماخوردگی و سایر بیماری هایی که استرس اکسیداتیو در آنها نقش دارد جلوگیری کند. ویتامین C علاوه بر عملکردهای بیوسنتز و آنتی اکسیدانی، نقش مهمی در عملکرد سیستم ایمنی بدن دارد و جذب آهن غیر هم موجود در مواد غذایی گیاهی را بهبود می بخشد.
افرادی که در معرض خطر کمبود ویتامین C هستند:
- افراد سیگاری (این افراد نسبت به دیگران 35 میلی گرم ویتامین C بیشتری نیاز دارند.)
- افرادی که به الکل اعتیاد دارند.
- نوزادانی که با شیرخشک تغذیه می شوند.
- افراد با رژیم غذایی محدود و کم تنوع
- افرادی که اختلال سوء جذب دارند مانند افراد دچار سرطان یا بیماران همودیالیزی
- مصرف مداوم داروهایی مانند آسپرین، ایندومتاسین، داروهای ضد بارداری خوراکی، تتراسایکلین ها و کورتیکو استروئیدها
- افراد مسن
میزان نیاز روزانه این ویتامین در مردان 75 میلی گرم و در زنان 65 میلی گرم است.
حداکثر میزان مجاز دریافت در بزرگسالان 2000 میلی گرم است و دریافت ویتامین C بالاتر از این مقدار در طولانی مدت باعث به خطر انداختن سلامتی می شود. دریافت بیش از حد ویتامین C با افزایش دفع اگزالات ادرار و اوریک اسید همراه است که در افراد مستعد سنگ کلیه می تواند باعث تشکیل سنگ شود همچنین در افراد مبتلا به هموکروماتوز ارثی با افزایش جذب آهن می تواند باعث آسیب بافتی شود.
